Fotografia towarzyszyła mi od zawsze – podobnie jak w większości domów, gdzie zdjęcia są częścią codzienności. U mnie miała nieco bardziej szczególne miejsce. Już w latach 80. mój tata używał aparatu Practica (chyba PLC3, jeśli dobrze pamiętam), rejestrując zdjęcia na kliszy. Oprócz posiadania samego aparatu jedno z pomieszczeń w domu od czasu do czasu zamieniało się w ciemnię, gdzie mój tato bawił się tymi wszystkimi odczynnikami, aby z kliszy wydobyć pełny obrazek. Wszystkie światła gasły i zostawało włączone tylko czerwone światło.  Z racji tego, że w domu miałem pełne (amatorskie) studio fotograficzne, ilość zdjęć uzbierała się całkiem pokaźna. Wtedy nie wiedziałem  (a może nie zdawałem sobie sprawy) jak skomplikowane w ogóle jest wywoływanie zdjęć. Posiadanie tego typu wspomnień robi niezłą perspektywę do dzisiejszych czasów i jak łatwo teraz jest wykonać fotkę – w sensie od wciśnięcia spustu migawki do uzyskania obrazu.

Za dzieciaka podstawówkowo-gimnazjalnego w magię fotografii (jeszcze wtedy analogowej) wprowadził mnie mój starszy brat, który zachwycił mnie fotkami Nowego Jorku (do dziś pamiętam kadry mostu Brooklińskiego). Te ujęcia miały niezwykły klimat. Przedstawiały kompletnie inny świat, który jako dzieciak widziałem tylko na filmach. Wtedy używał swojego Nikona F2, którego ukradkiem „pożyczałem” i przepalałem klisze na zdjęcia randomowych rzeczy w domu. Trzymanie tego aparatu w dłoniach miało coś magicznego w sobie. Teraz nie wiem, czy to były nic niemówiące mi cyferki i enigmatyczne wskaźniki, czy to magia mieniącej się na wiele kolorów optyki (starsze obiektywy Nikona miału taką specyficzna fioletową poświatę pod słońce). Miałem wrażenie, że obcuję z czymś niezwykłym.

A może po prostu był to stres związany z tym, że jak go upuszczę na ziemię, to brat odetnie mi dopływ tlenu, powodując wielonarządowe niedotlenienie organizmu. – To nie były tanie rzeczy ;).